ارتباطکابل های فیبر نوریبیشتر در کابل های نوری بالای سر، دفن مستقیم، خطوط لوله، زیر آب، داخل ساختمان و سایر کابل های نوری تطبیقی استفاده می شود. شرایط گذاشتن هر کابل نوری نیز تفاوت بین روش های تخمگذار را تعیین می کند. GL احتمالاً چند نکته را خلاصه کرده است:
کابل نوری هوایییک کابل نوری است که روی قطب ها استفاده می شود. این نوع روش تخمگذار می تواند از جاده اصلی سیم باز سربار استفاده کند که باعث صرفه جویی در هزینه های ساخت و ساز و کوتاه شدن دوره ساخت می شود. کابل های نوری بالای سر بر روی تیرهای برق آویزان می شوند و لازم است بتوانند با محیط های مختلف طبیعی سازگار شوند. کابل های نوری بالای سر در برابر بلایای طبیعی مانند طوفان، یخ و سیل مستعد هستند و همچنین در برابر نیروهای خارجی و تضعیف مقاومت مکانیکی خود حساس هستند. بنابراین، میزان خرابی کابل‌های نوری بالای سر بیشتر از کابل‌های فیبر نوری با دفن مستقیم و کانالی است. معمولاً برای خطوط مسافت طولانی کلاس 2 یا پایین تر استفاده می شود و برای خطوط اختصاصی کابل نوری شبکه یا برخی بخش های ویژه محلی مناسب است.
دو روش برای نصب کابل های نوری بالای سر وجود دارد:
1. نوع سیم آویزان: ابتدا سیم را روی تیرک محکم کنید و سپس با قلاب کابل نوری را روی سیم آویزان آویزان کنید و بار کابل نوری توسط سیم آویزان حمل می شود.
2. نوع خود نگهدارنده: از ساختار خود نگهدارنده کابل نوری استفاده کنید، کابل نوری به شکل "8" است، قسمت بالایی یک خط خود نگهدارنده است و بار کابل نوری توسط کابل نوری حمل می شود. خط خود پشتیبانی
کابل نوری به طور مستقیم دفن شده است: این کابل نوری دارای نوار فولادی یا زره فولادی سیم است و مستقیماً در زیر زمین دفن می شود. نیاز به مقاومت در برابر آسیب مکانیکی خارجی و خوردگی خاک دارد. ساختارهای لایه محافظ مختلف باید با توجه به محیط‌ها و شرایط استفاده متفاوت انتخاب شوند. به عنوان مثال در مناطقی که آفات و موش ها وجود دارد باید از کابل های نوری با لایه های محافظ که از آفات و موش ها جلوگیری می کند استفاده شود. بسته به کیفیت خاک و محیط، عمق کابل فیبر نوری مدفون در زمین به طور کلی بین 0.8 متر تا 1.2 متر است. در هنگام تخمگذار باید مراقب بود که کرنش فیبر نوری در حد مجاز باقی بماند.
کابل فیبر نوری کانال: لوله گذاری عموماً در مناطق شهری است و محیط برای لوله گذاری بهتر است بنابراین برای روکش کابل نوری الزامات خاصی وجود ندارد و نیازی به زره بندی نیست. قبل از تخمگذار خط لوله، طول بخش تخمگذار و محل نقطه اتصال باید انتخاب شود. هنگام تخمگذار، می توان از بای پس مکانیکی یا کشش دستی استفاده کرد. نیروی کششی یک بار کشش نباید از کشش مجاز کابل نوری تجاوز کند. مصالح خط لوله را می توان با توجه به جغرافیا از بتن، آزبست سیمان، لوله فولادی، لوله پلاستیکی و غیره انتخاب کرد.
کابل های نوری زیر آبکابل های نوری هستند که در زیر آب در رودخانه ها، دریاچه ها و سواحل قرار می گیرند. محیط تخمگذار این نوع کابل نوری بسیار بدتر از لوله گذاری و تخمگذار مستقیم مدفون است. کابل نوری زیر آب باید ساختار زرهی سیم فولادی یا نوار فولادی داشته باشد و ساختار غلاف باید به طور جامع با توجه به شرایط هیدروژئولوژیکی رودخانه در نظر گرفته شود. به عنوان مثال در خاک های سنگلاخی و بستر رودخانه های فصلی با خاصیت آبشستگی قوی که کابل نوری دچار سایش و کشش زیاد می شود، نه تنها سیم های فولادی ضخیم برای زره بندی لازم است، بلکه حتی به زره دولایه نیز نیاز است. روش ساخت نیز باید با توجه به عرض رودخانه، عمق آب، دبی، بستر رودخانه، دبی و کیفیت خاک بستر رودخانه انتخاب شود.
محیط تخمگذار کابل های نوری زیر آب بسیار سخت تر از کابل های نوری مدفون مستقیم است و تعمیر عیوب و اقدامات بسیار دشوارتر است. بنابراین، الزامات قابلیت اطمینان کابل‌های نوری زیر آب بیشتر از کابل‌های نوری مدفون مستقیم است. کابل‌های نوری زیردریایی نیز کابل‌های زیر آب هستند، اما شرایط محیط تخمگذار نسبت به کابل‌های نوری زیر آب سخت‌تر و سخت‌تر است. طول عمر سیستم های کابل نوری زیردریایی و اجزای آنها بیش از 25 سال لازم است.